|
Ayten Mutlu Şiirleri
Aşk Onarır
söylediğin yalanlara dönerse bir gün söyleyemediğin bütün sevgiler kırılırsa incecik dallar gibi yarınlara ertelediğin düşler aşk onarır kalbindeki günlerin çan kulesi yıkılmışsa aldanışın fırtınasında rüzgarın savurduğu kum taneleri gibi kanarsa zaman avuçlarında aşk onarır konukları kendisini sevmeyen bir otel odası gibiyse yalnızlığın çıkıp gidemiyorsan çivilenmiş gölgenden paslanmışsa kilidi sığındığın anların aşk onarır geçtiğin yollardaki bütün ay perileri terk ettiğin kendinin şarkısını söylerse ve hayat birdenbire bir veda resmi gibi yırttığın albümlerden çıkıp geliverirse aşk onarır kanındaki ateşler tenini yakmıyorsa unuttuysan şarabi gecelerin rengini sevişmenin elması artık parlamıyorsa elinde kırılmışsa dokunuşun kadehi aşk onarır aynalarda bıraktığın suretine benzerse içindeki delinin bütün yüzleri her gidişin bir dönüşün eviyse o varmayan yolları, o yaralı deliyi sadece aşk onarır... Ayten Mutlu |
Çocuk ve Akşam
Çocuk ve Akşam
işte akşam, tül, bakır ve yas havada kuş tüyleri, ıssızlık ay şimdi sularda gizli bir veda kumdan kalelerine ağlarken çocuk ruhta köpüklenen o kızıl yara doğunun akşam faslı bu eprimiş gün isli lamba, misk kokusu, hüzün ve siyanür tanrıya diz çöken vaha çocuk rüyalarında denize benzer kuşlar kanatsız düşler gibi halkbilgisi hep kırık çocuk-kuşlar yansıtan buğulu aynalarda dans bu, fonda garip bir arya sözcükleri yitiren sesin boğuk tınısı tül, ıssızlık ve daracık odalarda anka uçuran ruhun gizemli dansı akşam işte, araftaki âmâ kuş halkbilgisi hep zayıf çocuk düşleri gibi masum ve suçlu darağacında ah akşam, lirik bir bağbozumu şimdi yakutun alacada rengini yitirdiği... Ayten Mutlu |
Dilek
Dilek
hiçbir şey avutmuyor beni artık büyüyen çocukları izliyorum uçuşarak çiçek ölüleriyle bu sessiz acılar bizim tohumlarımız çığlıklı günlerin bağbozumunda güz dökümü yemişler tadacaklar o bildik rüzgarla yarışacaklar ışık ve ses olacak gölgeleri otlarla bulutlar arasında taşlar çağıracak onları mavi yamaçlara gizli patikalara derinleri kazacak uçurum adımları köpükten bir yankıyla buluşacaklar uçuşarak çiçek ölüleriyle yağmurun adını yeniden koyacaklar ses ve ışık olacak yürekleri karanlık, tenha yollar boyunca sessizlik diliyorum kendim için sessizlik acının ve tükenişin meyvesi olsun eski yazlardan kalan bir avuç toprak gibi koksun yağmurun köklerinde hiçbir şey avutmuyor beni artık büyüyen çocukları izliyorum yalın düşlerle acılarla büyüyen çocukları sessizce... Ayten Mutlu |
Gidelim
Gidelim
I uzaklara gidelim, yağmurun çanlarına ışığına gölgeler kralının, suyun çıplaklığına yürüsün yol, uysal ve inatçı bir yoldaş yanımız sıra, biz gidelim, çoğalan arzusuna patikaların, kanın çığlıklarına dursun zaman, biz gidelim seke seke gidelim göğün suretini çizen denize, kımıldayan taşların şarkılarına yeraltı madenine kardeş dağların çağrılı bir konuk gibi gidelim ırmakların soluksuz yankılarına altın bir muştu gibi soluk soluğa morötesi sözcüklerle gidelim, yalanların ürkünç gece kuşlarının uğramadığı orman yalınlığına, art arda örülmüş duvarların ötesine geçelim, okşayan yalımına otların, karanlık sokakların kıvılcımına içimize gidelim ateşin ve külün barıştığı toprağa II çocuk yüzlü sabaha direncine delikanlı çağların kurumuş dalların içindeki yaprağa bekleyen rüzgarına çöl yıllarının kızıl bir nar olup çatlasın güneş, biz gidelim üzüm bağlarına yıldız kavşağına haritaların ufkun yatağını sersin gökyüzü, çıngırak seslerine bilge hayatın, dans ederek kanın mağarasında dönsün mavi bir buğu gibi dünya biz oraya gidelim, elma kokularına yitirilmiş ne varsa çağırsın aşk adımızı güzelliğe sora sora gidelim saf mücevher günlere mor sümbül gecelere, ömrün köpüklerinde açan o kızıl güle çamurun kalbindeki acıyla yakıp meşaleleri unutulmuş saflığın izlerini süre süre gidelim biz nereye gidelim? o yakut ülkesine yüreğimizin hadi gidelim... Ayten Mutlu |
Gitmek
Gitmek
gün gelir insan anlayıverir tek başına yaşlanan bir ağaç olduğunu o yüzden kederi yazmak isteyebilir rüzgarın gövdesinde açtığı yaralara sonbaharda şaşarak öğrenirsin yaprakların rengine inanmamayı ve zamanın o müthiş yalanını o müthiş yalanını tutkunun, ihtirasın anların, anıların, çılgın bir nehir gibi kör koşularda yaşadıklarının ve yaşayamadıklarının dağlarda, odalarda, avunmalarda çoğaldın sandığın azalmalarda ışığını yitirmiş o ölü yıldızlarda düşen bir yaprağın son gülüşünde açan yankısız çığlıklarda şaşarak öğrenirsin zamanın ve hayatın büyük sırrını gök sadece yağmura anlatır sonsuzluğu oysa unutur damla toprağa değer değmez yağmurun da kederli bir ülke olduğunu unutmaktan başka güz yokmuş gibi ve hayattan daha gerçek bir yalan toprağa ne söyler yağmurun sesi bir şarkı mı, bir şiir mi, bir güz hikayesi mi yaşlı bir ağaç olsan, çırılçıplak bir ağaç ne söylerdin, kalbinde esip duran rüzgara? "beni terk et içimde sonbahardan başka bahar kalmadı" belki de gitmektir aşk, sadece gitmek avare bir kederi sarıp yaralarına rüzgarın devirdiği bir ağaç gibi köklerini sessizce bırakarak toprağa... Ayten Mutlu |
Gün Bitecek
Gün Bitecek
I gün bitecek paramparça döneceksin kendine silmeye çalışarak geceden suretini aynaya bakacaksın içindeki deliye kim bilir hangi aşkta bıraktığın gülüşün kırıkları olacak yaralı bakışında aynalarda gördüğün son cesettir kendine öldürdüğün diyecek gözlerinde kırılan ayna sen geceden gizleyip suretini gövdendeki hayalete sarılacaksın tanıdık kokular kesecek bileklerini yırtık fotoğrafları yeniden yırtacaksın II geceyi örtse de geçtiği mevsimlere hâlâ yalanların en güzelidir aşk sarışın acılar gizlenir gölgesine böyle diyecek ayna, yine inanacaksın ilk kez inanır gibi huzura ve lanete paramparça bir yüzün son gülüşünden kalan cam kırıkları hâlâ kanarken yüreğinde geçtiğin sokaklara yeniden dönmek için içindeki delinin ardından koşacaksın sustuğun aşklar gibi konuşkan yalnızlığın gibi bin parça yeni bir gün çizerek yüzündeki aynaya kendine yeniden başlayacaksın... Ayten Mutlu |
İnsan
İnsan
yerle gök arasında küçücük evler mırıldanan odalar, aralık pencereler kap kacak, sandalyeler, yorgun bir masa küçük alışkanlıklar, yıpranmış tatlar bir avuç toz, bir ikindi gölgesi köşe minderine kurulmuş zaman birbirine aşina duvarlar arasında ne çok eşya, ne çok kaygı, ne az sevgi denizden koparılmış birazcık tuz, güneşten sereserpe bir duygu, bir öpücük, bir kahkaha fısıltılar, vazodaki çiçeklerin buğusu ve anların telaşına sinmiş ölüm kokusu yerle gök arasında bir öbek can bir tas öfke, denizler dolusu gam çığlıklar, yakarışlar ve derin susku ve küçücük evlerin damarlarına çarpa çarpa akıp duran akıp duran bu yaşama arzusu... Ayten Mutlu |
Ölüm Gibi
Ölüm Gibi
işte sevişmek bitti ölüm gibi devam ediyor gece aşk henüz gidilmemiş bir ülkedir, diyorsun ne kadar uzak gitsen çıkamazsın teninden kendinden çıkamazsın ne kadar yakın gelsen sessizce dinliyorum gecenin çanlarını açık bir yara gibi çalıyor çanlar vuruluyor sesinde çanların hayvanları çıkamıyorum senden ne kadar uzak gitsem sana varamıyorum ne kadar yakın gelsem gözlerinde acının ürperen tenini okşuyorum nereye akar, hangi ölü denize istiridyeden koparılan incinin kanı biliyorum ölüm gibi devam ediyor gece susamış bir yangını söndürerek kalbimde çekiyorum körelmiş bir ateşin bayrağını sesindeki çanların en yüksek kulesine kapanıyor gecenin ağır kapısı sonsuz mavi bir cam kırılıyor içimde öpüyorum öper gibi gözlerini son defa ölüm gibi bir aşkın gözyaşlarını... Ayten Mutlu |
Sevi
Sevi
sabah olur, uyanırsın yanımda kuşlar kanatlarına sesini çizer durur geceki yağmur sokaklar güne iner sen gülersin, gözlerine pazar yeri kurulur bir çocuk annesini kaybeder senin yüzünde bulur konuşuruz, yolcular eve varır yanar gemilerde bütün ışıklar ay iner denizlere çilingir sofraları kurar balıklar yüzüne dokunurum, gözlerim dolar dünyanın her yerinde yeni bir şarkıya başlar kadınlar... Ayten Mutlu |
Uyandırmak İçin Seni
Uyandırmak İçin Seni
I uyandırmak için seni ayışığı sonatından geceyi çaldım ıssız bir şehre gittim hiç gitmediğin sessizliğe bilmediğin şiirler fısıldadım rüzgarların dindiği kıyılarda öykünü dinledim ıslak kumlardan deniz uyuyordu ayak ucunda aramızda tüy gibi uçarken zaman aralık perdelerden yüzüne düşen ayın tenha seslerini okşadım açıklarda yitmiş bir yelkenliden eğilip yıldızlara gölgeni öptüm II kimsesiz çocukların ince parmaklarıyla dokundum düşlerinin kırılmış aynasına eski resimlerin soluk çizgilerinden ellerini seyrettim mağaralarda uyandırmak için seni bütün geçmişini yeniden yazdım bir gülü iliştirip yalnızlığına unuttum ne varsa unutmadığın uçucu bir kokuyla sardım çıplaklığını bir dağ gecesi gibi ürperdi tenin soluğundan soluğuma uzanan uzun bir yol diledim uyandırmak için seni alnına solgun düşen saçlarını seyrettim sonsuzluğu çağırdım avuçlarından yalnız bir yıldız gibi ölürken kalbim... Ayten Mutlu |
| Tüm Zamanlar GMT +3 Olarak Ayarlanmış. Şuanki Zaman: 02:22. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.5
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Search Engine Optimization by vBSEO 3.6.0 RC 2
Sanatsız kalan bir milletin hayat damarlarından biri kopmuş demektir.