Yılmaz Arslan Şiirleri
             
             
            
        
 
   
        
        
            
            Balkon 
 
Balkon ki ürpertir karaşın çocukları 
Elinden alıp bütün oyunları, mayınlara sürer 
Sürükler mayıslara sürmeli gözlerini 
Sorgusuz sualsiz ve aşksız uçurur onları 
Tenhalarda öpüp kalplerinden, üşütür aysberg ellerini 
 
Balkon ki ağlatmaz yapraklarını: ıtır ve sardunya... 
Niçin bakmasın çocuklarına o, ayışığıdır sözleri 
Ölürse anneler, ezberletir fırtınayı ve dolunayı 
Anneler ölürken yükselir merdiven, bir gemi 
Yelken açar dünyaya, bir ağaç kabuk atar 
Üşür bir tay; geceler mesken tutar rüyayı 
 
Anlatma bilinmez öyküsünü kalemlerin ve söylenceyi: siyah 
Suskunluklar onarabilir bahçemizdeki sara'yı 
Ve ölür balkon birdenbire: böldüğünde uykumuz 
Çocuklardan artakalmış en ince yarayı 
 
Küldür nehirler: biraz soluk beniz, biraz ahşap 
Ejderhadır akşamlar ve aşklar: kırar boynundan aynayı 
Ve hangi kadın istemez; gözlerinden okşanmayı 
 
Bir tren yolu kadar uzak ve eski 
Bir siren kadar ahmak ve iş edinmiş kendine riyayı 
Anlatıp gölgelere yalnızlığını tenha kamış 
Övgülerle üşütmüş teni; düşürmüş orada balkon: 
Kalbindeki yenik pia'yı... 
 
1997 
 
Yılmaz Arslan
         
        
 
   
        
        
        
        
        
        
        
            
                __________________ 
                TUALİM.NET 
             
        
        
        
        
     |