Dilhal

Anavatanımsın
Köyümsün birbaşıma boşalttığım
Sende anamı bıraktım
Kuş deyince uçmak gelir aklıma
Göç deyince...
Gitmekle göçmenin şiiri farklı

Kancasız tırmanıyor dağa çocuk
Kurşun ki
Atmacadan hızlı

Canım kızım
Ölülerle eğitildik biz
Anatomi sizin dersiniz
Bizimki ölü çocuk Deniz
Hâlâ ve her akşam evimizde
Ölüler sergisindeyiz

Okunmalı diyorum kitaplar
Her şey okunmalı
Uyutuyorsunuz
Yaşanmalı diyorum
Her şey yaşanmalı
Semirtiyor yasaklarınız yasalarınızı
Avutuyorsunuz
Narkozlu, yarıuykulu
Bir yarım dil yaşadığımız

Saygısını yitiriyor tarih ölüme
Daimada ezik bir mahcubiyet
An(ı)larımız vardı hayata dahila
Zamana kafa tutan ki
Aşklarımızdı

Bir barikatım zamanın ortasında
Bir yanım ölüm
Özgürlük bir yanım
Kurşun ağır yar(a)dan

Güz düştü
Zaman eylül ki
Soğuk kokuyor yoksulun nefesi
Hâlâ ve daima
Bir çuval kömüre teslim demokrasi

Bir şair gibi seviyorum sizi çocuklar
Memleketimden de çok

İki sınıftır insanlar
Ölümlerle yaşayanlar
Ölüleriyle yaşayanlar
Ölüler ki
Gençti(r)ler çocuktu(r)lar

Eylüller yaşadım
Denizlerin yürüdüğü
Güneşin büzüldüğü
Ne yiğit olabildim
Ne de kahraman
Korkular değildi
Korkularımdı
Büyüktü gölgemden
Evrenden ve gölgesinden
Ölümü gözlerimize taktık ki
Sür(ül)memizdi
Ne faşist sevmekti bu
Utandım ölmemekten
(arkadaşlarım ölüyken)
Darlığımızın ağaçları
Eylül gülüyken

Adam asmaca oyunuyla büyüyen çocuklar
Hâlâ ve daima tedirgin güvercinleri vuruyorlar
Kahraman(!) oluyorlar...

İhsan Arı