Oyuncaksız Çocuk

oyuncaklarımın
bir gün elimden alınacağını düşünmeden
daha çocukken
hayallerimi keşfettim
boyalı kalemlerinden hayatın
beyaz duvarlarına evimizin

annem kızardı ama olsun
beyaz bir defter koyardı önüme
oğlum buna çiz derdi
oysa;
benim hayallerim kocaman olduğunu
annem hiç bir zaman bilmedi

sonra yenilgiyi öğrendim
ne zaman tükendiğimi sansam
sokak maçlarında
annem yine kızardı
yakam kirlenir
ve önlüğümün düğmeleri kopardı
olsun,
yenile yenile
bir gün yenilmemeyi de öğrendim.

uyurken gördüm
anneme anlattım
rüya dedi
ilk rüyamda gördüm
sonra karlar yağarken
pencerenin önünde bekledim
annem üşütürsün, hasta olursun
sobanın yanında otur derdi
oturmazdım,
huysuzdum, durduğum yerde durmazdım

sonra masallar anlatırken annem
bekledim
çıkıp gelmeni
evvel zaman içinden
sen daha güzeldin
tüm anlatılan prenseslerden

annem anlamadı ama
artık yaşamak için bir nedenim vardı
bazı yıldızların yeri hiç değişmiyordu gökyüzünde

tıpkı öyledir seninde yerin
o yıldızlar gibidir yüreğimde
sana tüm çiçekleri toplardım
kızardı annem ama olsun
sen hepsinden daha güzeldin

annem
yıllar sonra
adam oldu oğlum diyordu
büyüdüğümü düşünerek
olsun
artık duvarlara resim yapmıyor
televizyondaki küçük adamları görmek için
arkasından bakmıyordum ya
annem artık hoşnuttu
hoşnut
oysa;
kavuşmak için beklemekmiş en büyük umut

Serkan Ökçe