Ziya Osman Saba Şiirleri - BEYAZ EV
Ziya Osman Saba Şiirleri
BEYAZ EV
Gözlerimin önünde hep aynı beyaz ev
Her dağ yamacına kurduğum,
Beliren her su kenarında,
Pembe damlı, yeşil pancurlu, balkonlu,
Balkonuna tırmanan sarmaşık
Gece pencerelerinden sızacak ışık,
Kışın tütecek bacası.
Kapıyı ittiginde çalacak bir çıngırak
-Duyuyorum o sesi şimdiden-
Geçecegin yol, çıkacagın üç basamak,
Ellerinden sıyırıp atacagın eldiven,
Her halin, gülüşün, kokun, bütün ruhunla sen!
Ah, bütün bir ümür bırakmıyacagım el,
Okşayacagım saç, dinliyecegim ses,
Bakmakla doymıyacagım yüz...
Açık pancurlardan o gün dolacak gündüz,
O günkü hava,
Bir kapıyı açman, dolaşman sofada,
Şaşıracagım: Böyle gezinen kim?
-Evim! Evim!... Ellerimle asacagim
Camlarına perdelerini.
Yatak odasında düşünecegiz bir an
İki kişilik karyolanın yerini...
Yatak odamız, yemek odası kiler
Raflarında ellerinle yapılmış reçeller.
Karşı karşıya oturacagımız sofra,
Sürahide ışıldıyan su,
Yazın rüzgara koyacagımız testi;
Senin yatacagın ögle uykusu
Saracak bir yandan çardaktaki üzümler
Kah esecek rüzgar, kah dinliyecegiz yagmuru,
Kah karlarla bembeyaz kesilecek çimenler.
Hep geçirecegiz içimizden:
Hayat beraber, ölüm beraber...
Şu göklerin altında,
Olacagız o kadar bahtiyar
Ki çıkıp mezarlarından annemiz babamız da,
Beyaz evimize yerleşecekler,
Uzun kış geceleri onlar da aramızda.
ZİYA OSMAN SABA
__________________
Şiir Renk
|