Duracaksın

Acı,
Ağulu dikenler gibi ruhuna dolandığında,
öfke,
Kızıl bir küheylan gibi koşturduğunda,
keder,
Yaşlı bir ağaç gibi üstüne yıkıldığında,
duracaksın,
Durup, gümüş bir su gibi akan sabahın tazeliğine
bakacaksın,
Sana iki yüz yıl önceden haberler taşıyan
Alaycı kargaların sesini
Dinleyeceksin,
Çiçeklerini koklayıp derin bir soluk
alacaksın.

Ölüm seni kuşattığında, tam o sırada, hayatı
düşüneceksin.
Acıyı, öfkeyi, kederi ulu bir gölgeliğe yatıracaksın
Bir zaman, ?dinlenin biraz? diyeceksin.

Bir inci avcısı gibi, ta derinlere dalıp tek tek bütün
İstiridyeleri açarak,
Bir sevinç arayacaksın.
Hayaller kuracaksın.
Hatıralarını bir daha gözden geçireceksin.
Sevdiklerini düşüneceksin ve seni sevenleri.
Özlediklerini düşüneceksin ve seni özleyenleri.
Teninde iz bırakanları ve senin izini taşıyan
tenleri.
Seni şakalarıyla güldürenleri ve senin şakalarına
gülenleri.
Sevinçlerini, hayallerini, hatıralarını,
Sevdalarını, sevişmelerini,
Özlemlerini, şakalarını bir bir yerleştireceksin içine,
Hayat denilen mucizenin sana verdiği armağanları
sıkıca kucaklayacaksın.

Ölüm her yandan üstüne saldırıp seni kuşattığında,
Tam da o zaman, hayatı düşüneceksin.

Güzel bir haber gelecek belki yarın sabah.
Belki bir mektup alacaksın.
Sana gülümsemesini çok istediğin gülümseyecek belki sana.
Serüvenci gemiciler gibi meçhul denizlerde
kaybolduğunda,
Tam da o zaman, karanın bir gün görüneceğini düşüneceksin.
Gözcünün ?kara göründü? diye bağırdığını hayal
edeceksin.
Kara, hiç görünmese bile,
Hiç olmazsa neyi aradığını ve neyi kaybettiğini
bileceksin,
Çektiğin onca fırtınanın, varmayı umduğun o umutlu
hedefle mana kazandığını anlayacaksın.

Her şeyini kaybetsen de hayallerini
kaybetmeyeceksin.
Neyi aradığını hiç unutmayacaksın.
Sevinçleri ne kadar hatırlarsan, acının derinliğini
O kadar kavrayacaksın.
Yaşadığın ve yaşayabileceğin güzel şeyleri ne kadar
çok düşünürsen
Öfken o kadar keskinleşecek.
Karanlık inerken ışığa daha dikkatli bakacaksın.
Geleceğinle arana, dibinde canavarların dolaştığı
Bir uçurum koyduklarında,
Nasıl biteceğini bilmediğin atlayışını yapmadan önce,
Geçmişine, sevinçlerine, hayallerine yaslanıp güç alacaksın.

Sevdiğin bir türküyü mırıldanmaktan hiç vazgeçmeyeceksin.
Bir çiçek iliştireceksin yakana.
Ölüm seni kuşattığında, tam da o zaman, hayatı düşüneceksin.
En azgın, en ihtiraslı sevişmelerini...
En çılgın hayallerini...
En çağıltılı kahkahalarını...

Acı,
Ağulu dikenler gibi ruhuna dolandığında,
öfke,
Kızıl bir küheylan gibi koşturduğunda,
keder,
Yaşlı bir ağaç gibi üstüne yıkıldığında,
duracaksın,
Durup gümüş bir su gibi akan sabahın tazeliğine
bakacaksın,
Sana iki yüz yıl önceden haberler taşıyan alaycı
Kargaların sesini dinleyeceksin,
Çiçeklerini koklayıp derin bir soluk alacaksın.
Ölüm seni kuşattığında, tam o sırada, hayatı
düşüneceksin.

Ölüm seni kuşattığında, tam o sırada, hayatı
düşüneceksin.
Acıyı, öfkeyi, kederi ulu bir gölgeliğe yatıracaksın
Bir zaman,
dinlenin biraz? diyeceksin.
Onları, şefkatle dinlendireceksin.
Çünkü onlara yine ihtiyacın olacak.

Ahmet Altan

__________________

Kırkıncı Oda

Ne kadarınız gerçek sizin,
Kırk odalı şatonuzun kırkıncı odasındaki
Kilitler altında sakladığınız gerçek
Duygularınızla,
Gerçek düşüncelerinizin ne kadarı yansıyor
hayatınıza,
Söylenmeyen neler var kuytularda,
Hani kendinizden bile sakladığınız,
Bir sinir kriziyle ya da büyük bir acıyla
Yahut da muhteşem bir sevinçle kabuğunu çatlatıp da
Ortalara dökülecek neler biriktiriyorsunuz
İçinizde...?
Ne kadarınız kendi sahtekarlığınızın esiri?
Sevip de söyleyemediğiniz,
Özleyip de açıklayamadığınız
Ya da sevmeyip de sevginizin eksikliğini içinize
Gömdüğünüz oluyor mu,
Korkaklıklar var mı,
Kalleşlikler var mı,
Yoksa diplerde saklanan cesaretiniz bir işaret mi
Bekliyor...?

Göründüğünüz insan mısınız siz,
Yoksa bir define arayıcısı hazineler mi bulur
içinizde
Ya da yıkılmış bir kentin harabelerini mi
taşıyorsunuz?
Derununuzda neler saklıyorsunuz?
Ne kadarınız gerçek sizin?

Ülkenizle ilgili düşüncelerinizi söylüyor musunuz,
Yoksa başınızı belaya sokmayacak kadar akıllı mısınız,
Gerçek düşüncelerinizi başbaşa konuşmalara mı
saklıyorsunuz,
Açıkça konuşanları biraz aptal buluyor musunuz?

Günahlardan yapılmış hayaller var mı içinizde,
Günahtan korktuğunuzdan bunları saklayıp
Tanrı'yı mı kandırmaya uğraşıyorsunuz?
Günahları sevmiyor musunuz, seviyor musunuz
Yoksa...?

Uzun bir yolculuğa çıkar gibi
Duygularınızla düşüncelerinizi denklere
Sarıp da içlerinizde bir yerlere mi
yerleştirdiniz,
Bir gün yolculuk bitince açmayı mı düşünüyorsunuz
Aslında yolculuğun hiç bitmeyeceğini ve
denklerinizi
Hiç açmayacağınızı bilerek...
Bir gün çıldırsanız da
Bütün duygularınızla düşüncelerinizi açıkça
söyleseniz,
Neler duyacağız sizlerden,
Gizli palyaçolar mı çıkacak ortaya,
Yoksa korkaklığın altında,
Bir istiridyenin içinde büyüyen inciler gibi
Büyümüş yiğitlikler mi?

Kızgınlıklarınız yok mu sizin,
Öfkeleriniz, isyanlarınız?
Aşklarınız yok mu?
Kendi sahtekarlığınıza ne kadar esirsiniz?
Esaretten kurtulsanız da gerçekler dökülse ortaya,
Kendinize şaşar mısınız,
Hiç düşündüğünüz oluyor mu kırkıncı odada neler
Var diye, hangi unutulmaya çalışılmış sevgililer,
Dile getirilmeyen özlemler,
Söylenmeye söylenmeye birikmiş öfkeler,
Hangi boşvermişlikler,
Hangi inkar edilmiş arzular yatıyor diplerde?

Ne kadarınız gerçek sizin?

Kimselerden korkmadığınız kadar korkuyor musunuz
kendinizden?
Şehrin ışıklarının bulutlara yansıdığı
Turuncu pırıltılı külrengi bir gecede,
Şimşeklerle boşanan yağmur başladığında
Şatonuzun odalarında bir gezintiye çıkıyor musunuz,
Ağır ağır yaklaşıp o kırkıncı odaya açıyor musunuz
Kapıyı usulca, gördükleriniz ağlatıyor mu sizi,
Bu kadar gerçeği o odada saklayıp,
Hayatı yalandan yaşadığınızı farketmek nasıl bir
Sarsıntı yaratıyor?
Yoksa, ne gökyüzüne vuran ışıklar, ne yağmur, ne de
ıssız gece,
Sizin kırkıncı odaya yaklaşmanızı sağlayamıyor mu,
Korkuyor musunuz kendi gerçeklerinizden,
Kırkıncı odanız size de mi kapalı,
Kendi kendinize bile mahrem misiniz?

Ne kadarınız gerçek sizin?
Ne kadarınız kendi sahtekarlığına esir?
Bıktığınız olmuyor mu kendi yalanlarınızdan,
Hiç kendinizden sıkıldığınız olmuyor mu,
Kendinizi bir yerlerde terkedip de gitmek
İstemiyor musunuz,
Bütün yalanlarınızdan uzak bir yere?

Şöyle rahatça bütün duygularınızı,
Bütün düşüncelerinizi söyleyebileceğiniz bir diyara,
Kendinizi bile yanınıza almadan.

Ah aslında ben onu seviyordum diye ağlayacağınız
Kimleri saklıyorsunuz koynunuzda,
Yüksek sesle eleştirip de
İçinizden hak verdiğiniz hangi düşünceler var,
Kendinizi akıllı bulurken aslında gizlice kendi
Korkaklığınızdan utandığınızın itirafını nerelerde
gizliyorsunuz?

Ne kadarınız gerçek sizin?
Ne kadarınız kendi sahtekarlığına esir?

Bunu hiç düşündüğünüz oluyor mu
Yoksa bunu düşünmek bile yasak mı size?
Neler var kırkıncı odada?
Otuzdokuz odadan yapılmış hayatınızı,
Kırkıncı odanın kapısını açmamak için yalandan mı
yaşıyorsunuz?
Niye yapıyorsunuz bunu?
Açsanıza kırkıncı odayı yağmurlu bir gecede
belki...
Belki de hiç açmazsınız,
Kapalı bir odayla yaşarsınız bütün ömrünüzü,
Kendinizden sıkılarak...

Ahmet Altan

Koku ve Ses

Hayatımız boyunca duyduğunuz bütün sesler arasında en
Az tanıdığımız,daha doğrusu hiç tanımadığımız tek ses,
Kendi sesimizdir. Başka sesler bize birçok şeyi hatırlattığı
Halde kendi sesimiz bize hiçbir şey hatırlatmaz. Sesimiz,
Hafızamızda tek bir ışık bile yakmaz.

Kendi sesimiz bize yabancıdır
Kendi kokumuzu da alamayız.
Kokumuz da yabancıdır bize.

Bu kadar yakın olup da sesine ve kokusuna yabancı
Olduğumuz tek insan kendimiziz. Belki de bu yüzden
Kendimizi tanımayız. Belki de bu yüzden bir başka insanın
Sesine ve kokusuna bu kadar çok ihtiyaç duyuyoruz. Belki
De bu yüzden aşık oluyoruz. Belki de, bir başkasının sesini
Ve kokusunu kendi sesimizin ve kokumuzun yerine
Koymaya, bir başkasının sesini ve kokusunu bir parçamız
Gibi hissetmeye aşk diyoruz. Belki de, sevdiğimiz insanın
Sesine doğru akıp gitmemiz, aslında kendimize doğru
yaptığımız bir yolculuk.

Kendi sesimize ve kokumuza hafızamızda yer yok.
Biz kendimize yabancıyız.
O yüzden başkalarının sesiyle sevinip, başkalarının sesiyle
acı duyuyoruz.
Aşkı aramak, hep kendi sesimizi, kendi kokumuzu aramak
belki.
Hafızamızda bizi dolaştıracak bir kılavuzu bulmaya
çalışmak.
Terkedildiğimizde duyduğumuz acı, bir parçamızı
kaybetmekten.
Terkettiğimizde ardımızda bıraktığımız keder, terkettiğimiz
İnsanın sesini ve kokusunu kendimizle birlikte götürerek
Geride bıraktığmız boşluktan.

Aşkı yaşarken bunu hiç bitmeyeceğini sanmamız, bize
Bağışlanan büyük yanılgı sonucu, aşık olduğumuz insanın
Sesini ve kokusunu kendi parçamız sanmamızdan.

Sesler ve kokular olmasa geçmişimiz olmazdı.
Sesler ve kokular olmasa aşklar olmazdı.
Sesler ve kokular olmasa acılar ve sevinçler olmazdı.

Aşk kendimizin sandığımız bir sesin ve kokunun aslında
Bize ait olmadığını, bir başkasının sesi ve kokusu olduğunu
Anladığımız zaman bitiyor. Yanıldığımız sürece aşığız biz.

Seslerini kokularını istediklerimizin, vücutlarını da
İsteyeceğiz. Seni seviyorum dediğimizde, sen benim sesim
Ve kokumsun demek isteyeceğiz. Kendi hafızamızda
Başkalarının sesleri ve kokularını kılavuz yapıp
Dolaşabileceğiz ancak. Kendi geçmişimize ancak
Başkalarıyla ulaşabileceğiz.

Aşk tanrısı, dünyayı yanılın emriyle yaratacak.
Hep yanılacağız.
Hep yanılıp yanıldığımız için hep acı çekeceğiz.
Ama sevinçlerimizi de bu yanılgıya borçlu olacağız.
Yanıldığımız sürece seveceğiz.
Sonra yanıldığımızı anlayacağız.
Ve gidip yeniden yanılacağız...

Ahmet Altan

__________________
Şiir Renk